Rozdział 4 "Cześć świry!"

-Nadia! Czekaj!- zawołałam przyjaciółkę wychodzącą szybkim krokiem z Emirates Stadium.

-po co? Żebyś znowu robiła mi wyrzuty? -Zawołała wściekła Nadia.

-Nie- dogoniłam ją.- Wiesz, że trudno mi to powiedzieć, ale przepraszam- westchnęłam.

-Wspaniałomyślnie zechcę Ci wybaczyć.

-Och, dziękuję milordzie- zawołałam teatralnie i obie wybuchłyśmy śmiechem. Chwilę później wyszli Łukasz z Aaronem.

-Oo, widzę, że się zaprzyjaźnili.- zauważyła Nadia.

-To chyba dobrze.- powiedziałam widząc Aarona siedzącego „na barana” u Łukasza.

-Sjema!- krzyknęli równocześnie.

-Cześć świry!- zaśmiała się Nadia.

Usłyszeliśmy pisk opon, trzask i zgrzyt metalu. Wszyscy odwróciliśmy się. Ford mustang Nadii miał cały zgnieciony tył. Z białego Porsche Carrera wysiadł sprawca wypadku, Olivier Giroud.

-Olivier! Ty idioto!- wrzasnęła Nadia.- Do diabła, zobacz jak to wygląda!

-Przepraszam, naprawdę mi przykro, zapłacę za szkody.- gorączkował się Olivier.- Ale pod jednym warunkiem.-  uśmiechnął się szeroko.

-Jakim do cholery?!

-Pójdziesz ze mną, w ramach przeprosin na kawę.

Mina Aarona zmieniła się diametralnie. Wyglądał jakby chciał na miejscu zabić Girouda. 

-no dobrze- westchnęła Nadia.- Kiedy?

-Teraz. 

Aaron podszedł do Nadii.

-Co ty do cholery robisz? Przecież cały Arsenal wie że Giroud się do Ciebie ślini!- Ramsey był wściekły.

-Boże, to tylko kawa.- westchnęła dziewczyna i go pocałowała.- Ja idę. Pa kochanie.- powiedziała i odeszła.

-To pojedziemy naszym autem.- zadecydował Łukasz. każdy poszedł w swoją stronę.

*Nadia*

Niezbyt chciałam iść na tą kawę z Olivierem, no ale cóż. Zrobiłam to z grzeczności. 

-Panie przodem- powiedział i przepuścił mnie w drzwiach.

"też mi gentleman"- pomyślałam

-Wiesz Nadinko-od kiedy on tak do mnie mówi?!- naprawdę mi przykro z powodu twojego auta. 

-nie ma sprawy.- westchnęłam dłubiąc łyżeczką w szarlotce. Ukradkiem spojrzałam na zegarek. Dopiero 18. O boże.

-Nadia, a może byśmy poszli do mnie, obejrzelibyśmy jakiś film?- zaproponował Giroud.

Zgodziłam się. Bo niby co mogłoby się stać złego?

*

Dojechaliśmy do domu piłkarza. Był naprawdę ładnie urządzony, z gustem. Znajdował się naprzeciwko Stamford Bridge.

Olivier włączył film. Był cholernie nudny. Po jakimś czasie Olivier przysunał się niebezpiecznie blisko.

-Ten film jest nudny-powiedział półgłosem zdejmując moją koszulkę.

-Co ty robisz?! Pojebało cię? Zostaw mnie!- wyrwałam mu koszulkę.

-Nie denerwuj się, złość piękności szkodzi.- objął mnie.

Przydepnęłam mu stopę obcasem i wybiegłam. Ubrałam się szybko i roztrzęsiona zadzwoniłam do Pauli.

*Paula*

-Naduś! Coś się stało? 

-Takk... Mogłabyś podjechać na Fulham Road? Czekam pod Stamford Bridge.

-Jasne, ale po co?

-nie pytaj. Przyjedź.- przerwała mi.

-Okej...

Złapałam kluczyki, krzyknęłam że wychodze i 5 minut później byłam już na miejscu.

-Co się stało?- zapytałam Nadię, gdy zajęła już miejsce pasażera.

-Olivier... on chciał mnie zaciągnąć do łóżka!-  wyjąkała, a następnie się rozpłakała.

-Osz to skurwysyn!- zawołałam  i się zatrzymałam.

~

Z góry przepraszam za przekleństwa i tak długą przerwę :3 miłego czytania.